Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΕΙΑ
Το υπερωκεάνειο (Ocean Liner) είναι κατηγορία επιβατηγού πλοίου ικανού να διαπλέει ωκεανό. Τα πρώτα υπερωκεάνεια άρχισαν να διαπλέουν τον Ατλαντικό περί το 1840. Η περίοδος όμως ακμής της εν λόγω κατηγορίας πλοίων ήταν από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ου. Τα πλοία αυτά συνδέθηκαν ιστορικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, με τις άγριες εποχές του φαινομένου της μετανάστευσης καλούμενα και «μεταναστευτικά ποντοπόρα πλοία».


Τα διασημότερα

ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ(1906)

Μεταξύ των διασημότερων υπερωκεανείων ήταν το Υ/Κ Μαυριτάνια (Mauretania) (Βρετανικό) που επί 23 χρόνια (1910-1933) έφερε τη γαλάζια σημαία του ταχύτερου πλοίου, αδελφό πλοίο του άτυχου Υ/Κ Λουζιτάνια (Lusitania), το "Ακουϊτανία" (Aquitania) που έφερε 4 καπνοδόχους, το γερμανικό "Πατρίδα" (Vaterland) που κατασχέθηκε το 1917 στη Ν. Υόρκη από τους  Αμερικανούς και μετονομάστηκε σε Υ/Κ Λεβιάθαν (Leviathan), ο άτυχος Τιτανικός που βυθίστηκε στο παρθενικό του ταξίδι, το ιταλικό Υ/Κ Ρεξ (Rex) και τα γερμανικά "Ευρώπη" και "Βρέμη" (Bremen). Επίσης τα Βρετανικά Υ/Κ Βασίλισσα Μαίρη(Queen Mary ) και Υ/Κ Βασίλισσα Ελισάβετ (Queen Elizabeth) γιγαντιαία υπερωκεάνια των δεκαετιών 1940 – 1950, το γαλλικό Υ/Κ Νορμανδία (Normandie) που έσπασε το φράγμα των 4 ημερών για το διάπλου του Ατλαντικού σε 3 ημέρες και 22 ώρες το 1937 - (καταστράφηκε από πυρκαγιά στο λιμάνι της Ν. Υόρκης το 1942), και το "Ηνωμένες Πολιτείες" (United States) που κατέρριψε το 1952 το ρεκόρ διάπλου σε 3 ημέρες και 10 ώρες με μέση ταχύτητα τους 35 κόμβους. Και να σκεφθεί κανείς ότι πριν 100 χρόνια το 1833 ο Royal William τροχήλατο ιστιοφόρο της εποχής επέτυχε το διάπλου του Ατλαντικού σε χρόνο, διαφημιζόμενο τότε, των μόλις 25 ημερών!


1950 - 1955

Το 1955 τα άνω των 30.000 τόνων εκτοπίσματος Υπερωκεάνια ήταν μόλις εννέα:
  • Υ/Κ "Βασίλισσα Ελισάβετ", 83.673τον, μ.987,4 ft, π.118,6 ft , β.68,4 ft, Βρετανικό.
  • Υ/Κ Βασίλισσα Μαίρη, ε. 81.237τον, μ.975,2 ft, π.118,6 ft , β.68,5 ft, Βρετανικό.
  • "Ηνωμένες Πολιτείες" ε.53.329τον, μ.916,8 ft, π.101,6 ft, β.39,0 ft, ΗΠΑ
  • "Ελευθερία" εκτόπισμ. 51.840τον, μ.890,2 ft, π.102,1 ft, β.48,0 ft, Γαλλικό.
  • Υ/Κ Ιλ ντε Φρανς εκτοπισ.44.356τον, μ. 763,6 ft, πλ. 91,6 ft, β.55,8 ft, Γαλλικό.
  • Υ/Κ "Νέο Άμστερνταμ" εκτ.36.667τον, μ. 713,7 ft, πλ. 88,3 ft, β.50,0 ft, Ολλανδικό.
  • Υ/Κ "Μαυριτανία" εκτοπίσ. 35.677τον, μ. 739,4 ft, πλ. 89,4 ft, β.51,7 ft, Βρετανικό.
  • Υ/Κ "Καρόνια" εκτοπίσματ. 34.183τον, μ. 587,5 ft, πλ. 91,4 ft, β.48,7 ft, Βρετανικό και
  • Υ/Κ "Παστέρ" με εκτοπίσμ.30.447τον, μ. 670,7 ft, πλ. 88,0 ft, β.52,6 ft, Γαλλικό.

Υπό Ελληνική Σημαία

Εταιρείες

Οι ελληνικές υπερπόντιες γραμμές που αναπτύχθηκαν ήταν κυρίως δύο η γραμμή Βορείου Ατλαντικού (1907 – 1977), που τη διέκοψε για επτά χρόνια ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η γραμμή Αυστραλίας (1947– 1977).
Οι σημαντικότερες υπερωκεάνιες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες ήταν: η "Υπερωκεάνιος Ελληνική Ατμοπλοΐα" του Δ. Μωραΐτη, η "Ελληνική Υπερωκεάνιος Ατμοπλοΐα", η "Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος", η "Μπάυρον Ατμοπλοΐα", η "Γκρηκ Λάιν" των Αφων Γουλανδρή, η "Εθνική Ελληνική Γραμμή Αμερικής" του Ε. Ευγενίδη, η "Χανδρίς Λάϊνς" του Α. Χανδρή, η "Χομ Λάϊν" του Ε. Ευγενίδη, η "ΕΛ.ΜΕ.Σ" καθώς και εκείνη του Ι. Λιβανού στο Λονδίνο.

Πίνακας Υ/Κ

Παρατίθεται πίνακας ελληνικών Υ/Κ κατ΄ αλφαβητική σειρά (όνομα Υ/Κ Ελλ. Αγγλ.– έτος ναυπήγησης – εκτόπισμα – ταχύτης)
Ευνόητο είναι ότι τα προ του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ελληνικά Υ/Κ είχαν πολύ περιορισμένους χώρους για πολυτελή παραμονή αφού ήταν κατά το πλείστον διασκευασμένα για μεταφορές μεταναστών.

Αλλαγή πορείας

Η Βασιλεία των υπερωκεανίων άρχισε να τερματίζεται με την εξέλιξη των αεροπορικών συγκοινωνιών. Από τη δεκαετία του 1970 παρόλο που εξακολουθούσαν να υπάρχουν δίκτυα υπερωκεάνιων γραμμών άρχισαν σιγά – σιγά να αποσύρονται και να μετατρέπονται σε ποντοπόρα κρουαζιερόπλοια, στο νέο τουριστικό κλάδο που ανθεί σήμερα ιδιαίτερα.

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Υποβρύχιο


Το HMCS Windsor του Καναδικού Ναυτικού
Το υποβρύχιο είναι είδος σκάφους που έχει τη δυνατότητα να κινείται επί και υπό την επιφάνεια της θάλασσας. Προσπερνώντας τις διάφορες απόπειρες, από την αρχαιότητα, κατασκευής υποβρυχίων που όμως δεν τελεσφόρησαν λόγω τεχνικής ανεπάρκειας, τα πρώτα υποβρύχια κατασκευάστηκαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα και έμοιαζαν περισσότερο με μεταλλικούς κώδωνες που φιλοξενούσαν συνήθως ένα άτομο και στηρίζονταν για την κίνησή τους στη μυϊκή του δύναμη. Σήμερα τα υποβρύχια χρησιμοποιούνται κυρίως για στρατιωτικούς και ερευνητικούς σκοπούς αλλά και για αναψυχή, καλούμενα συνήθως βαθυσκάφη.

Τα πρώτα πολεμικά υποβρύχια

Το ρωσικό υποβρύχιο Βολκ που έδρασε κατά τον Α' Π.Π.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1776, στη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, ο λοχίας Έζρα Λι επιβαίνοντας στο υποβρύχιο Turtle (θαλάσσια χελώνα) επιχείρησε ανεπιτυχώς να βυθίσει το βρετανικό πολεμικό πλοίο HMS Eagle που συμμετείχε στον αποκλεισμό της Νέας Υόρκης. Το "Turtle" έμοιαζε πράγματι με δύο κελύφη χελώνας ενωμένα μεταξύ τους. Ήταν ωοειδές ξύλινο σκάφος που καταδυόταν με ελεγχόμενη εισροή νερού σε υδατοδεξαμενή και αναδυόταν όταν το μονομελές πλήρωμά του απομάκρυνε το νερό με χειροκίνητη αντλία. Κινούταν επίσης με χειροκίνητες προπέλες.
Για πολλά χρόνια η έρευνα για την ανάπτυξη υποβρυχίων ήταν περιορισμένη, ώσπου το 1801 ναυπηγείται ο Ναυτίλος του Φούλτων σε σχήμα επίμηκες κυλινδρικό μήκους 6,5μ. πλάτους 2μ. κινούμενο με χειροκίνητη έλικα αλλά και με τα πρώτα οριζόντια πτερύγια για την κατάδυση. Στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου η πλευρά των Βορείων ("Ένωση") εξοπλίστηκε με το υποβρύχιο "Αλιγάτωρ" που είχε κατασκευαστεί στη Γαλλία για λογαριασμό της. Ο "Αλιγάτωρ" είχε 20μελές πλήρωμα και έφερε εξοπλισμό μηχανικής διάθεσης και φιλτραρίσματος του αέρα. Βυθίστηκε όμως από ατύχημα κενό πληρώματος ενώ ρυμουλκούταν προς το Τσάρλεστον όπου θα αναλάμβανε στρατιωτική δράση. Μικρότερου μεγέθους πολεμικά υποβρύχια χρησιμοποίησε το ναυτικό των Νοτίων.
Περί τα τέλη του 19ου αιώνα έγιναν νέες συστηματικές προσπάθειες, με σημαντικότερες εκείνες των Γ. Ζεντέ (1886) και Ουάντιγκτον (1892) οι οποίοι πρώτοι τοποθέτησαν ηλεκτροκινητήρες τροφοδοτούμενους από συσσωρευτές για την πρόωση, που απέτυχαν όμως λόγω ανεπάρκειας σε ακτίνα ενέργειας. Την ίδια εποχή σημειώνεται και η φιλότιμη προσπάθεια του Έλληνα μηχανικού-ναυπηγού Γρυπάρη στον Πειραιά. Το 1885 το ελληνικό πολεμικό ναυτικό αγόρασε το πρώτο υποβρύχιο -επίσης ατμοκίνητο- από το Σουηδό ναυπηγό Θόρστεν Νόρντενφελντ του οποίου και έφερε το όνομα.
Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε ουσιαστικά το παρθενικό μεγάλο θέατρο μαχών για τα πολεμικά υποβρύχια. Η πρώτη εμπλοκή υποβρυχίου σε εθνικό άγώνα, σε παγκόσμια βάση, θεωρείται η επιχείρηση του ελληνικού υποβρυχίου Δελφίν, τον Δεκέμβριο του 1912, κοντά στη Τένεδο. Αλλά εκεί που τα υποβρύχια επρόκειτο να παίξουν καθοριστικό ρόλο, ήταν όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Τα υποβρύχια στον 2ο Π.Π.


Με την έναρξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου, η Γερμανία διέθετε το μεγαλύτερο στόλο υποβρυχίων από όλους τους εμπόλεμους. Η γερμανική διοίκηση, υπό την ηγεσία των ναυάρχων Έριχ Ρέντερ και Καρλ Ντένιτς, επιδίωξε να πετύχει με το στόλο αυτό το ναυτικό αποκλεισμό της Μεγάλης Βρετανίας. Τα γερμανικά υποβρύχια (U-boot) περιπολούσαν στον Ατλαντικό, στις ναυτικές γραμμές ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι να εντοπίσουν εχθρική νηοπομπή. Τότε ειδοποιούσαν όσα περιπολούσαν σε γειτονικές περιοχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν μια ομαδική επίθεση (τακτική που αποκαλούνταν "αγέλη λύκων"), συνήθως τη νύχτα και ευρισκόμενα σε ανάδυση. Τα πρώτα χρόνια του πολέμου οι γερμανικές επιτυχίες με τη χρήση αυτής της τακτικής ήταν τεράστιες και για μια περίοδο η Μάχη του Ατλαντικού (όπως ονομάστηκε) ήταν αμφίρροπη. Στο δεύτερο μέρος του πολέμου, οι ΗΠΑ και η Βρετανία βελτίωσαν τη συνοδεία των νηοπομπών, ανάπτυξαν καλύτερες ανθυποβρυχιακές τακτικές (με τη χρήση και του σόναρ) και κατόρθωσαν να ανατρέψουν τη γερμανική τακτική. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η αποκρυπτογράφηση του μυστικού κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στη γερμανική διοίκηση και τα U-boote. Προς το τέλος του πολέμου η Γερμανία εξακολουθούσε να διαθέτει τον μεγαλύτερο στόλο υποβρυχίων, δεν μπορούσε όμως να τον αξιοποιήσει, αφού είχαν περιοριστεί δραματικά οι ναυτικές της βάσεις (κυρίως με την κατάληψη από τους συμμάχους της Γαλλίας και των Κάτω Χωρών).
Στα άλλα θέατρα του πολέμου οι Ιάπωνες διέθεταν έναν εξίσου σημαντικό στόλο υποβρυχίων, τον οποίο όμως δεν κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν επαρκώς αφού είχαν θέσει ως κύριο στόχο τους το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ (αντίθετα από τους Γερμανούς, που κύριο στόχο είχαν τα ανυπεράσπιστα εμπορικά σκάφη). Παράλληλα, οι ίδιοι οι Ιάπωνες παραμέλησαν σχεδόν ολοκληρωτικά την οργάνωση ανθυποβρυχιακής άμυνας. Αξιοσημείωτο γεγονός στη δραστηριότητα των Ιαπωνικών υποβρυχίων αποτέλεσε η μόνη από αέρος ιαπωνική επίθεση στον ενδοχώρα των ΗΠΑ, από υδροπλάνο που μετέφερε ιαπωνικό υποβρύχιο. Ιαπωνικά υποβρύχια είχαν, επίσης, εκτελέσει πολυβολισμούς εναντίον αμερικανικών στόχων στις ακτές των ΗΠΑ, με πενιχρά ωστόσο αποτελέσματα. Οι ΗΠΑ διέθεταν επίσης ποιοτικό στόλο υποβρυχίων και με αυτόν πέτυχαν περισσότερες απώλειες κατά του ιαπωνικού ναυτικού, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μέσα (αεροσκάφη και σκάφη επιφανείας, νάρκες).
Στο τέλος του πολέμου η Γερμανία είχε χάσει 523 υποβρύχια[1], με διαφορά τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα (η Βρετανία, δεύτερη στη σειρά, είχε περίπου 100 απώλειες). Αυτό ήταν συνέπεια τόσο των παράτολμων εξόδων των σκαφών σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη που τους επέτρεπε η ακτίνα δράσης τους, όσο και της εξαίρετης οργάνωσης ανθυποβρυχιακής άμυνας από πλευράς Βρετανών και Αμερικανών.

Σύγχρονη εποχή

Το Τεργέστη είναι το βαθυσκάφος που κατέβηκε στην Τάφρο των Μαριανών
Τα υποβρύχια απέκτησαν ξεχωριστό ρόλο και σημασία στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, ειδικά στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, λόγω δυο σημαντικών εξελίξεων στην κατασκευή τους, της πυρηνικής πρόωσης και της δυνατότητας να εκτοξεύουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές. Η πρόωση με τη χρήση πυρηνικού αντιδραστήρα επιτρέπει στο υποβρύχιο να βρίσκεται για μήνες -ή και χρόνια, θεωρητικά τουλάχιστον- στη θάλασσα χωρίς ανάγκη ανεφοδιασμού σε καύσιμα ή οξυγόνο. To USS Nautilus (SSN-571) ήταν το πρώτο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο στην ιστορία. Η δυνατότητα εκτόξευσης πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές, σε συνδυασμό με τον μη εύκολο εντοπισμό του υποβρυχίου από τον αντίπαλο, κάνουν ένα πυρηνικό υποβρύχιο πολύτιμο όπλο. Έτσι, κυρίως για Αμερικανούς και Σοβιετικούς, ο στόλος υποβρυχίων αποτέλεσε παρακαταθήκη για την περίπτωση ενός πυρηνικού πολέμου, κυρίως για το δεύτερο χτύπημα, και αναπτύχθηκε ανάλογα.
Το βαθύτερο σημείο που έχει ποτέ καταδυθεί επανδρωμένο υποβρύχιο συμπίπτει με το βαθύτερο σημείο των ωκεανών και είναι η Τάφρος των Μαριανών στον δυτικόΕιρηνικό Ωκεανό. Το υποβρύχιο ήταν το Τεργέστη και καταδύθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1960 στο «Challenger Deep», όπως λέγεται το βαθύτερο σημείο στην μήκος 2.550 χιλιόμετρων Τάφρο των Μαριανών. Στο υποβρύχιο επέβαινε ο Ζακ Πικάρ (Jacques Piccard) και ο Ντον Γουάλς (Don Walsh).

Ατυχήματα με υποβρύχια








Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Τροχήλατο πλοίο

Τροχήλατα πλοία (paddle vessels, paddle ships ή paddle steamers) λέγονταν τα πρώτα ατμόπλοια που αντί για έλικα, που δεν είχε επινοηθεί ακόμα, έφεραν στην αρχή ως μέσον πρόωσης δύο μεγάλους ατμοκίνητους τροχούς (ένα ανά πλευρά) ή μόνο ένα μεγάλο στη πρύμνη. Πρυμναίο τροχό έφεραν ιδίως τα ποταμόπλοια.
Τροχήλατο κινεζικό σκάφος απόεγκυκλοπαίδεια του 1726


Εξέλιξη

Το πρώτο ατμοκίνητο τροχήλατο πλοίο που ναυπηγήθηκε δοκιμαστικά ήταν το «Σαρλότ Ντάντας» (Charlotte Dundas), στη Σκωτία το 1802, που ήταν ταυτόχρονα και ιστιοφόρο. Ακολουθεί το 1807 το «Κλερμόντ» (Clermont) του Ροβέρτου Φούλτον και αυτού το 1812 η καθέλκυση του «Κομήτη» (SS Comet) επίσης στη Σκωτία από τους Μπελ, Ναπίρ και Ρόμπερτσον (Bell, Napier, Robertson) το οποίο και επέφερε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Από τότε άρχισε η σταδιακή βιομηχανική ναυπηγική ανάπτυξη του τύπου τέτοιων πλοίων.

Έτσι το πρώτο τροχήλατο πλοίο που διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν το γερμανικό «Κουρασάο», (SS Curaçao), που καθελκύστηκε το 1826 και που απέπλευσε από τοΡότερνταμ τον Απρίλιο του 1827, συμπληρώνοντας ακριβώς ένα μήνα για να τον διασχίσει. Αυτού ακολούθησε ο «Ρόουγιαλ Ουίλιαμ», (SS Royal William), που το 1833 σε 17 ημέρες κάλυψε την απόσταση Κεμπέκ-Λονδίνο. Μάλιστα όταν πλησίαζε τις αγγλικές ακτές, από τα παράλια πυροβολεία βλέποντας οι σκοποί για πρώτη φορά ιστιοφόρο να βγάζει καπνό και να κινείται με ρόδες σήμαναν συναγερμό και λίγο έλειψε, το υποτιθέμενο «θηρίο», να δεχθεί καταιγισμό πυρός(!)
Ο Μέγας Ανατολικός
Ακολούθησαν ο «Μέγας Δυτικός», το λεγόμενο «Γκρέητ Γουέστερν», (SS Great Western), που ναυπηγήθηκε το 1852 από τον Μπρούνελ, που κάλυψε την απόσταση Μπρίστολ-Νέα Υόρκη ακριβώς σε 15 ημέρες, δηλαδή 3 ημέρες λιγότερο από το ταχύτερο ιστιοφόρο (κλίπερ) της εποχής. Και αμέσως μετά ακολουθεί το πρώτο μεταλλικό τροχήλατο ατμόπλοιο το «Ραίνμποου» (Rainbow).

Όμως η μεγαλύτερη ιστορική επιτυχία και προόδος του τροχήλατου πλοίου ήταν η ναυπήγηση του θρυλικού «Μέγας Ανατολικός» το λεγόμενο «Γκρέιτ Ήστερν» (SS Great Eastern), ένα θαύμα της τότε ναυπηγικής, που είχε μήκος 210 μέτρα, έφερε έξι ιστούς (κατάρτια), πέντε καπνοδόχους και από ένα τεράστιο τροχό ανά πλευρά. Ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερο σε μήκος απ΄ οποιοδήποτε άλλο τροχήλατο πλοίο που είχε ναυπηγηθεί μέχρι τότε. Σε αυτό το πλοίο είναι βασισμένο το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, «Ο Μέγας Ανατολικός».

Συμπεριφορά στη πλεύση

Γεγονός ήταν πως αυτός ο τύπος πλοίων υπέφερε κυριολεκτικά σε κυμαστισμό. Ιδιαίτερα μάλιστα σε υφιστάμενο διατοιχισμό όπου τότε βυθιζόμενο περισσότερο ανά πλευρά, ο τροχός της αυτής πλευράς ενεργούσε σαν τεράστιο πηδάλιο, με ισχυρή ροπή στρέψης προς την αντίθετη πλευρά, επιφέροντας απότομα αλλαγή πορείας του σκάφους έναντι του άλλου τροχού που σχεδόν γύριζε στον αέρα. Έτσι τα πλοία αυτά ήταν υποχρεωμένα συνεχώς να διορθώνουν την πορεία τους και ν΄ αυξιομειώνουν την ταχύτητά τους. Τότε ακόμη δεν είχαν αναπτυχθεί και τα μέσα ελάττωσης διατοιχισμού και έτσι υποχρεώνονταν να πλέουν σχεδόν κόντρα στο κύμα με έντονο προνευστασμό, το κοινώς λεγόμενο σκαμπανεύασμα.
Επίσης η παραβολή αυτών των πλοίων στους λιμένες ήταν πολύ προβληματική με τους τροχούς στα πλευρά, σε σχέση με τα ιστιοφόρα που μπορούσαν ελεύθερα να πλευρίζουν και να εκτελούν απρόσκοπτα φορτοεκφορτώσεις. Έτσι αυτά παρέμενα περισσότερο είτε στη μέση του λιμένα ή πρυμνοδετούσαν με περιορισμό των δυνατοτήτων φορτοεκφόρτωσης. Σε αντίθεση όμως αυτών, εκείνα που κινούνταν σε ποτάμια όπου δεν υπήρχε αφενός κυματισμός και αφετέρου τροποποιώντας τη κίνησή τους, πρόωση, με μόνο ένα πρυμναίο τροχό επιβίωσαν περισσότερο στο χρόνο.

Ο εκτοπισμός

Ο εκτοπισμός των πλοίων αυτών επήλθε με την επινόηση της έλικας, που έφερε το νεότευκτο ατμόπλοιο «Αρχιμήδης» (SS Archimedes) που διέσχισε τον Ατλαντικό σε 14,5 ημέρες, μόλις δηλαδή μισή μέρα λιγότερο από τον «Μέγα Ανατολικό», αλλά με όλα βεβαίως τα ουσιαστικά ναυπηγικά πλεονεκτήματα της εξέλιξης της πρόωσης των πλοίων.

Ελληνικά τροχήλατα

Βέβαια το «ναυτικό δαιμόνιο» των Ελλήνων δεν μπορούσε να λείψει απ΄ αυτή τη ναυπηγική εξέλιξη και πολλά πλοία τροχήλατα παραγγέλθηκαν και ναυπηγήθηκαν ακόμα και στην Ελλάδα. Τέτοια ήταν το θρυλικό πολεμικό «Καρτερία», τα τέσσερα που παραγγέλθηκαν στην Αγγλία: ο «Όθων» (SS Othon) και η «Αμαλία» (αδελφά πλοία), το «Βυζάντιον», και το «Επτάνησος», μικρότερα των προηγουμένων, το «Αρκάδιον» κ.ά.


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)